به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی کمیته امداد، بشاگرد، منطقه‌ای وسیع در جنوب شرقی استان هرمزگان، تا پیش از انقلاب اسلامی یکی از محروم‌ترین مناطق کشور به شمار می‌رفت؛ منطقه‌ای فراموش‌شده که مردمانش در سخت‌ترین شرایط زندگی می‌کردند. ورود حاج عبدالله والی به این سرزمین، سرآغاز تحولی عظیم در زندگی مردم بشاگرد بود.

پس از انقلاب، وقتی مسئولان از مشکلات بشاگرد مطلع شدند، به دنبال چاره‌ای برای کاستن از مشکلات مردم محروم منطقه بودند که حاج عبدالله والی داوطلب این مأموریت شد و با عشق و اخلاص، زندگی خود را وقف مردم محروم بشاگرد کرد.

سال ۱۳۶۱ بود که او طی حکمی رسمی برای محرومیت‌زدایی از منطقه بشاگرد از سوی نماینده ولی فقیه در کمیته امداد مأموریت پیدا کرد که به آن منطقه رفته و وضعیت منطقه را بهبود ببخشد.

زمانی که والی به بشاگرد رسید، این منطقه تقریباً فاقد هرگونه امکانات اولیه بود؛ جاده‌ای وجود نداشت و مسیرهای خاکی صعب‌العبور بودند. بسیاری از روستاها فاقد مدرسه و مرکز بهداشت بودند. آب آشامیدنی سالم در دسترس نبود. فقر شدید، سوء تغذیه، بیماری و بیسوادی گسترده بود.

اما والی با تکیه بر روحیه‌ جهادی و با همراهی گروهی از جوانان انقلابی و جهادگران، پروژه‌های بزرگی را در بشاگرد آغاز کرد. او با ایجاد جاده‌های روستایی، بسیاری از روستاهای دورافتاده را به هم متصل کرد تا امکان دسترسی به خدمات فراهم شود.

با تلاش شبانه‌روزی او و یارانش مدرسه‌های کوچک و ابتدایی برای آموزش کودکان روستاها تأسیس شد و چند مرکز بهداشتی برای خدمات درمانی راه‌اندازی کرد تا جان هزاران نفر را از بیماری نجات دهد.

آبرسانی به روستاها از دیگر اقدامات حاج عبدالله در بشاگرد بود. او با ساخت آب‌انبارها و چاه‌های آب، مشکل بی‌آبی منطقه را کاهش داد و با کمک مردم و با روش‌های ساده، خانه‌های مقاوم‌تر برای روستاییان ساخت.

حاج عبدالله معتقد بود که توسعه‌ بشاگرد فقط با کار عمرانی حاصل نمی‌شود؛ بلکه باید روح و فرهنگ مردم نیز رشد کند. برای همین کلاس‌های سوادآموزی برای بزرگسالان راه انداخت و برنامه‌های مذهبی، فرهنگی و تربیتی برای کودکان و نوجوانان برگزار کرد.

او کتابخانه‌های کوچک محلی ایجاد کرد و زنان روستا را برای فعالیت‌های آموزشی و بهداشتی توانمند ساخت. والی مردی بود از جشن مردم او مثل مردم روستا لباس می‌پوشید و از غذاهای ساده‌ آنان می‌خورد.

خودش مستقیما در کارهای سخت، مثل جاده‌سازی، بنایی، چاه‌کنی و توزیع آذوقه شرکت می‌کرد. با صداقت و تلاش بی‌منتش، اعتماد کامل مردم بشاگرد را به دست آورد.

به واسطه‌ تلاش‌های والی، بشاگرد که سال‌ها از چشم دولت‌ها دور مانده بود، جان تازه‌ای گرفت. جاده‌ها، مدارس، درمانگاه‌ها و امیدی که او در دل‌های مردم کاشت، امروز نیز آثارش در منطقه دیده می‌شود.

والی با ساده‌ترین امکانات، در کنار مردم بشاگرد زندگی کرد. او باور داشت که اگر کسی می‌خواهد خالصانه خدمت کند، باید همانند مردمی باشد که به آنان خدمت می‌کند. به همین دلیل هیچ‌گاه از موقعیت خود برای کسب امتیاز یا زندگی بهتر استفاده نکرد.

در طول سال‌ها خدمت در بشاگرد، والی به همراه گروهی از جهادگران مخلص، اقدام به ساخت جاده، مدرسه، درمانگاه و مسکن برای مردم کرد. تمام این خدمات بدون هیچ‌گونه تبلیغ و هیاهو انجام شد.

حاج عبدالله والی فردی بسیار فروتن، مردم‌دار، سختکوش و عمیقاً مومن بود. او نه تنها در گفتار، بلکه در عمل نیز نشان داد که خدمت به مستضعفان، یک شعار نیست بلکه یک سبک زندگی است.

سادگی، زهد، تقوا و شجاعت از دیگر ویژگی‌های برجسته‌ی او بود. او اعتقاد داشت که «خدمت به مردم مستضعف، عبادت است» و این اعتقاد را تا پایان عمر با تمام وجود دنبال کرد.

حاج عبدالله والی پس از سال‌ها خدمت بی‌منت و بی‌ادعا به مردم بشاگرد، در در ۸ اردیبهشت ۱۳۸۴ در سن ۵۶ سالگی دعوت حق را لبیک گفت.

انتهای پیام